Σεβασμός στα αδέσποτα: Ένα ζήτημα πολιτισμού

Μακάρι, αγαπητοί συνάνθρωποι, αυτά τα «αδέσποτα» να είχαν έναν άνθρωπο να τα πάει βόλτα με το λουρί τους. Δυστυχώς, όμως, δεν είναι όλα τα σκυλιά τόσο τυχερά σε αυτή τη ζωή. Και σαν να μην έφτανε η ατυχία τους, δεν έχουν ούτε κανένα δικαίωμα. Η Γη ανήκει αποκλειστικά στον ισχυρότερο.

Έτσι, ένα δάσος που κάψαμε, ένα χωριό που χτίσαμε, ένας χωματόδρομος που ασφαλτοστρώσαμε, ένα γαϊδουράκι που περνούσε, έγινε ένας φονικός δρόμος γεμάτος καυσαέρια… Ο άνθρωπος αγόρασε μια ράτσα, ένα «όμορφο» για αυτόν, μια καλή «μάρκα», έτσι ο αλητάκος του δρόμου …και αυτός ΔΕΝ έχει πια οξυγόνο. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Οι εποχές αλλάζουν. Άτυχος ο ένας, τυχερός ο άλλος.

Γράφω όλα αυτά, ζητώντας απλώς λίγη κατανόηση. Δυστυχώς, τα αδέσποτα πρέπει να φύγουν, γιατί ο σύγχρονος άνθρωπος θέλει να βγάζει το κατοικίδιό του βόλτα με το λουρί του και φοβάται τις επιθέσεις. Ωστόσο, η λύση δεν είναι να μαζέψουμε τα αδέσποτα στον μπόγια ή να τα θανατώσουμε, όπως γινόταν παλιά. Όλοι θέλουν να λύσουν το πρόβλημά τους χωρίς να λογαριάζουν τις συνέπειες.

Η φιλοζωία και η αγάπη μας δεν πρέπει να περιορίζονται στο υπάκουο σκυλάκι με το λουρί. Η αγάπη μας πάει παραπέρα. Οί Δημότες μας, που δέν επιθυμούν το κακό των αδέσποτων – ζητούν απλώς να μπορούν να κάνουν τον περίπατό τους με ασφάλεια στον δήμο μας, χωρίς να φοβούνται επιθέσεις. Λογικό και θεμιτό.

Ας είναι αυτό το τελευταίο περιστατικό. Ας μην το παραμελήσουμε άλλο. Ας μην είναι πιο σημαντικό να δαπανούμε 500.000 ευρώ για στέγαστρα πισίνας, 100.000 για ηλεκτρονικές καταγραφές που δεν αποδίδουν, ή 5.000 ευρώ τον μήνα για αποθήκες ρούχων (λίγο ακριβό για να τα παίρνει ο Πυρόπληκτος από το πάτωμα) και κονσερβών. Ας μην αγοράζουμε αλάτι για τον πάγο τον Απρίλιο, ας μην πληρώνουμε ακριβότερους δικηγόρους επειδή δεν καταφέραμε να διαχειριστούμε κρίσεις.

Το ζητούμενο είναι σαφές: Άμεσα πάρκο και στέγαση για τα αδέσποτα. Σεβασμός στη φύση και στα πλάσματά της.

Επιτέλους, ένα δημόσιο κυνοτροφείο, όπου σε ένα καθαρό και φιλικό περιβάλλον οι δημότες θα μπορούν όχι μόνο να επισκέπτονται τα αδέσποτα, αλλά και να τα φροντίζουν, να τα υιοθετούν, να τους δίνουν μια ευκαιρία. Αυτό είναι πολιτισμός. Όχι μόνο μια σκηνή με μουσική και μικρόφωνα.

Ας γίνουμε επιτέλους παράδειγμα. Ας γίνει ο δήμος μας πρωτοπόρος. Το αξίζουμε – και εμείς, και οι μικροί μας φίλοι!